آقای زیدآبادی که شیفته بی‌شیله‌پیلگی ابراهیم رئیسی است، نیلوفر حامدی‌ها و الهه محمدی‌ها و نازیلا معروفیان‌ها را به کلی فراموش کرده است و با شجاعتی محیرالعقول، داغ دشنام را در دفاع از حقیقت‌گویی به جان می‌خرد.
واقعا این چه جور اختناق و توتالیتاریسمی است که آقای زیدآبادی می‌تواند با شهامت از آن دفاع کند و حکومت در کمال بزرگواری متعرض ایشان نمی‌شود؟