او تجویز قرص‌های اعصاب بدون اسم به زندانیان را «جنایتی هولناک» خواند و نوشت که حتی این قرص‌ها منجر به تشنج «بچه‌های اتاق معترضان» شده و یکی از زندانیان روز توان تکلم نداشته .
او همچنین با اشاره به وضعیت فاجعه‌بار رسیدگی پزشکی نوشت که زندان‌بان‌ها در مواجهه با حال بد زندانیان برای آنها آرزوی مرگ می‌کردند. به گفته او، وقتی الهام افکاری، برادر نوید افکاری، در دوران اعتصاب غذا، خون بالا آورده و نگران حالش بودند، زندان‌بان گفته: «بمیره، به درک»
حسین‌زاده با مثالی درباره غذاهای بی‌کیفیت این زندان گفت که در غذای بند «تخم مارمولک» پیدا کردند.
چند اتاق بند زنان زندان عادل‌آباد به سالن اعدام چسبیده؛ «یعنی حبسشان با شنیدن مداوم صدای اعدام گره خورده» و چند اتاق بالای زیرزمینی است که احتمال دارد محل شکنجه باشد.
حسین‌زاده نوشته است: «تنفس زندانیان راهروی پایینی و گوش زندانیان راهروی بالایی تحت شکنجه مداوم است.»