حسین سیمایی صراف، وزیر علوم جمهوری اسلامی، اعتراف کرد طی سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۲ بیش از ۱۲ هزار پژوهشگر ایرانی کشور را ترک کردهاند.
به گفته او، این پژوهشگران در خارج از کشور بیش از ۲۸ هزار مقاله علمی منتشر کردهاند؛ مقالاتی که اگر به نام دانشگاههای ایران ثبت میشد، جایگاه علمی ایران را به رتبه چهاردهم جهان میرساند.
سیمایی صراف در ادامه افزود: «سازوکار ماشه شامل دانشگاهها و مراکز آموزش عالی نمیشود.»
این اعتراف، تصویری روشن از فرار مغزها در جمهوری اسلامی است؛ پدیدهای که حاصل بیکفایتی، سرکوب، تبعیض و بیتوجهی به نخبگان علمی است. مهاجرت گسترده پژوهشگران نشان میدهد که استعدادهای ایران به جای آنکه در خدمت توسعه ملی قرار گیرند، ناچارند در دانشگاهها و پژوهشگاههای خارجی بدرخشند. حاکمیتی که میلیاردها تومان را صرف نهادهای بیمصرف و تبلیغاتی میکند، اما نتوانسته شرایط حداقلی برای حفظ سرمایه انسانی فراهم آورد، نه تنها کشور را از آینده علمی محروم کرده بلکه خود به عامل اصلی سقوط و عقبماندگی بدل شده است.
