این همان مدیریت انقلابی به سبک جمهوری اسلامیه، نه یک کلمه بیشتر نه یک کلمه کمتر . بعد از ۴۶ سال حکومت، مردم ایران نه آب دارند، نه برق، نه اینترنت، یعنی از ابتداییترین نیازهای یک انسان در قرن بیست و یک محرومند.
در گرمای تابستان، مردم با بطری و دبه دنبال آب میگردند. برق هر روز قطع میشود؛ نانوا، مرغدار، بیمار، دانشآموز، کارگر… همه قربانی مدیریت فاجعهبار یک نظام پوسیدهاند.
چهار دهه و نیم است که ایران را از یک کشور درحالتوسعه به زندانی بیآب، بیبرق و بیصدا تبدیل کردهاند.
حکومت مشغول چیست؟ نه حل بحران آب، نه تقویت برق، نه ساختن آینده. تمام توان نظام صرف رصد و سرکوب است.
رصد موی زنان
رصد پوشش دختران
رصد کاربران فضای مجازی
رصد روزنامهنگاران
این حکومت برای یک تار موی زنان ارتش دارد، دوربین، پهپاد، گشت ارشاد و …. دارد.
برای یک جمله طنز در فضای مجازی، لشکر سایبری میفرستد، پیج میبندد، هنرمند را احضار میکند، از پشت تریبونهای نماز جمعه برای کل جهان عربدهکشی میکند، اما برای حل ابتدایی ترین نیازهای مردم مثل آب و برق و اینترنت، عاجز و ناتوان است.
