✍داوود حشمتی
این روزها مخالفان دولت در جریان سوپرانقلابی، مدام یک سؤال را تکرار میکنند: چرا متن توافق ایران و آژانس در قاهره محرمانه است؟ آیا چیزی برای پنهانکردن وجود دارد؟ پاسخ ساده است. متن توافق را همه طرفهای اصلی دیدهاند. غیرقابل پیش بینی نیست که آژانس اطلاعاتش را با آمریکا و اسرائیل به اشتراک بگذارد. حتی بعید نیست آنهایی که این مطالبه را مطرح می کنند هم به متن توافق دسترسی دارند و هم از جزییات آن باخبر هستند. پس دعوا سر «ندانستن» نیست؛ سر «علنی شدن» است. مخالفان میخواهند این متن روی میز افکار عمومی قرار بگیرد تا از همانجا کارزار فشارشان را آغاز کنند. در قاهره، عراقچی و گروسی توافق کردند. آیا چنین توافقی در یک جلسه ممکن است؟ به نظر میرسد با وجود چند نوبت گفتگوی مستقیم و غیرمستقیم ایران خواسته های آژانس را برای اعتمادسازی و مقابله با فعال شدن مکانیسم ماشه پذیرفته باشد. همینجاست که دو قرائت شکل میگیرد: حامیان دولت میگویند هر توافقی بهتر از ادامه هزینههای سنگین هستهای است. آنها رفاه و توسعه را مهمتر از آن می دانند که همه چیز فدای یک سیاست شود. در مقابل، جریانی که علنی شدن توافق را مطالبه میکند نظر دیگری دارد. آنها میگویند این توافق تعارض آشکار با شعارهای چند دهه اخیر است؛ و انتشار متن یعنی آشکارشدن این تناقض. واقعیت اما روشن است: اگر متن منتشر شود، مخالفان از آن چماقی میسازند برای کوبیدن حاکمیت. نشان خواهند داد که جمهوری اسلامی همانجا که پای عمل میرسد، شعارها و ادعاهایش را کنار میگذارد. هدفشان یا برهمزدن توافق است یا بالا بردن هزینه حمایت نظام از توافق. بنابراین پاسخ این سئوال که چرا متن محرمانه است؟ درحالی که همه از آن مطلع هستند این است که نمی خواهند سند رسمی به دست سوپرانقلابی ها بدهند تا با توسل به آن به دولت، لاریجانی و قالیباف حمله کنند. به همین دلیل تصمیمگیران ترجیح دادهاند فضای ابهام بماند؛ تا دست مخالفان برای حمله به اینها خالی باشد
