به نظر میرسد یک بیتفاوتی یا سهلانگاری درباره احتمال فعال شدن مکانیسم ماشه در میان تصمیمگیران و دستگاه دیپلماسی کشور وجود دارد. اگر این مکانیسم علیه ایران فعال شود، برخی از پیامدهای اصلی آن عبارتند از:
•بازگشت تمام تحریمهای شورای امنیت (از جمله قطعنامههای ۱۶۹۶، ۱۷۳۷، ۱۷۴۷، ۱۸۰۳، ۱۹۲۹)؛
•ایران دوباره به عنوان کشوری که تهدیدی برای صلح و امنیت بینالمللی تلقی میشود شناخته خواهد شد؛
•دشوار شدن هرگونه مذاکره یا توافق جدید، چون ایران در موقعیت “نقضکننده تعهدات بینالمللی” قرار میگیرد؛
•محدود شدن حمایت کشورهایی مثل روسیه و چین در صحنه حقوقی؛
•محدودیت شدید در سرمایهگذاری خارجی، بهویژه در نفت، گاز و پتروشیمی؛
•بازگشت ممنوعیتها در حوزه کشتیرانی، بیمه، و مبادلات مالی بینالمللی؛
•مسدود شدن مسیرهای احتمالی برای عضویت در نهادهای مالی جهانی یا دسترسی به تسهیلات بینالمللی؛
•فشار مضاعف بر اقتصاد ایران، مشابه دوران پیش از برجام (۲۰۱۰–۲۰۱۵)، اما در شرایطی سختتر چون تحریمهای آمریکا و اروپا هماکنون به شدت فعال هستند.
و اینکه، نه فقط اعضای برجام، بلکه همه ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل موظف به رعایت تحریمها علیه ایران خواهند بود، و در چنین شرایطی حتی کار کردن با کشورهای همسایه و همسو هم بسیار سخت و پنهانی خواهد شد. آیا دستاندرکاران اداره کشور به این مسائل آگاهند؟…
