چهارشنبه اول مرداد، صدای خشم مردم در زیرزمینهای پایتخت طنینانداز شد. جمعی از شهروندان معترض در ایستگاههای متروی علیآباد و خزانه تهران با شعارهای بلند «مرگ بر دیکتاتور»، اعتراض خود را نه فقط به تأخیر مترو، بلکه به کل ساختار پوسیده جمهوری اسلامی فریاد زدند.
این اعتراضها که به دنبال تاخیرهای مکرر، قطعی پیاپی برق، کمآبی، گرمای بیسابقه و فروپاشی خدمات شهری رخ داده، بار دیگر ثابت کرد که نارضایتی مردم دیگر محدود به فضای مجازی یا گفتوگوی درون خانه نیست. مردم به خیابان، ایستگاه مترو، صف آب و نان آمدهاند.
این فقط اعتراض به تأخیر مترو نبود؛ این، اعلام رسمی پایان ترس برای جرقه قیامی دیگر بود.
