در حالی که مسعود پزشکیان با وعده «آزادی اینترنت» و پایان فیلترینگ به صحنه انتخابات فرمایشی آمد، حالا معاون اول او، محمدرضا عارف، از تسریع در راهاندازی اینترنت ملی سخن میگوید؛ پروژهای امنیتی و فراقانونی که از سالها پیش بهعنوان ابزار سانسور، قطع ارتباط مردم با جهان، و خفقان دیجیتال در جمهوری اسلامی مطرح شده است.
عارف در اظهاراتی که بیشتر به زبان نهادهای اطلاعاتی شبیه بود، گفت:
«باید اطمینان را به کاربران داخلی بدهیم که شبکه ملی اطلاعات تقاضای آنها را در یک فضای امن تأمین میکند.»
جای سؤال دارد که امنیت مورد نظر عارف و حاکمیت چیست؟ اگر منظور از «فضای امن»، همان شبکهای است که کاربر را از ارتباط با بیرون قطع میکند، صدها سایت و پلتفرم را مسدود میکند، و ارتباط مردم با حقیقت را فیلتر میکند، این امنیت برای چه کسی و علیه چه کسی است؟
