🔴 دیدید میلیونها عکس چه زود سوزانده شد

بشار به ایران نیا، اینجا هم شده بشکه باروت

✍️ رحیم قمیشی
دیدید میلیون‌ها عکس بشار اسد چطور سوزانده شدند!
دیدید مجسمه‌ها چطور پایین کشیده شدند؟
دیدید اسلحه‌های نظامیان اسد چطور از کار افتادند.
وقتی مردم را نداشته باشید
و به امید پول و اسلحه و زور باشید
همین است!
در کسری از ثانیه باید دنبال سوراخی برای پنهان شدن بگردید!

کجاست آن ارتش ۲۰۰ هزار نفره
کجا رفتند آن لشکرهای پاکستانی و افغانستانی و ایرانی که با هزاران طمع به خدمت بشار رفتند؟
مگر طالب شهادت نبودید!
مگر “حرم‌”تان از سوریه عزیمت کرد؟
مگر هلال شیعی با سوریه و جنگنده‌هایش کامل نمی‌شد؟
مگر میلیاردها میلیارد خرج آن نکردید.
چرا لال شده‌اید؟

زور بازویتان را نشان ما ندهید
دوربین‌های چهره‌نگارتان را به رخ ما نکشید
نگویید صدها هزار نیرو دارید
ما که می‌دانیم در دل آنها چه خبر است!
بترسید از روزی که دیر باشد و تازه بفهمید بدون مردم هیچ هستید.
بترسید از روزی که مردم به خیابان‌ها بیایند و رفتن‌تان را جشن بگیرند.

اسد می‌توانست یک حزب بسازد
و تا آخر عمر در سوریه فعال باشد
و به مردم بگوید دیدید من چقدر کار کردم!
حالا دوباره به من رای بدهید
اما او مشاوران بسیار بدی داشت
حاکمان روسیه و ایران
که به او گفتند نگران نباش
ما پشتیبان تو هستیم
برایت بمب می‌ریزیم
مستشار کشتارهایت می‌شویم
گفتند برای ما مهم نیست چند میلیون آواره می‌شوند
چند صد هزار کشته!
مهم آنست که تو برای اهداف ما
کارسازی کنی، راه لبنان را باز کنی
جلوی آمریکا بایستی!!
حالا او در سوریه
نفرین ابدی نصیبش شده
ذره ذره آب می‌شود
حتی دستیاران مفتخورش
از او اعلام برائت خواهند کرد.

اسد!
بهتر نبود جانب مردمت را می‌گرفتی؟ کُرد بودند یا سنی، علوی بودند یا غیر علوی، دیندار بودند یا بی‌دین، مخالف پدرت بودند یا موافقش.
اسد!
نمی‌شد عامل کشته شدن صدها هزار نشوی
عامل آواره شدن میلیون‌ها نفر
اسد!
فکر کردی تا پایان عمر با انتخابات مسخره
۹۹ درصد رای جمع می‌کنی!
اسد!
فکر نکردی روزی صدایی بلند می‌شود
و آن وقت همه نشانت می‌دهند؛
نگاه کن!
او که فکر می‌کرد روسیه ناجی‌اش می‌شود.
پول ایران نجاتش می‌دهد، نفت ایران
اسد!
تو باید خیلی زودتر به فکر می‌افتادی
حالا دیر شده!
دیکتاتورها، همیشه دیر می‌فهمند

حالا آخرین نصیحت؛
به ایران نیا!
اینجا هم شده بشکه باروت
قرار شده حاکمیت با وجود مخالفت همه دلسوزان
مصوبه‌ای را پی بگیرد
تا بگوید “هر چه من خواستم!”
و بدون شک، سرانجامش
جز متحد شدن همه مردم خشمگین از تحقیر نیست!
ایران نیا!
به روسیه برو، به قطر برو، به اردن
به هر کجا که با پول‌های دزدی‌ات
بتوانی باقی عمرت را بگذرانی
اما ایران نیا!
اینجا هم برخی تصور می‌کنند
با زور، با اسلحه، با پول
تا ابد می‌شود در قدرت بود!
خیال می‌کنند با چاپ میلیون‌ها عکس
به دل مردم می‌روند!
و نمی‌دانند
عکس‌ها چه زود سوزانده می‌شوند
همان وقتی
که همه، رفاقت‌شان را
با او انکار می‌کنند!!
شاید بعد از سوریه
نوبت ایران باشد
کسی چه می‌داند!