آخرین نامه‌های جمهوری اسلامی ایران به اتحادیه‌ی بین‌المللی مخابرات (ITU) در تاریخ ۹ آبان ۱۴۰۳، باز هم حاکی از استیصال و به بن‌بست‌رسیدن شکایت مطرح‌شده در ITU دارد. نروژ و ایالات متحده با تکرار پاسخ‌های گذشته‌ی خود بر این نکته تاکید کردند که اقدام فراتری در راستای محدودکردن فعالیت استارلینک در ایران انجام نخواهند داد.
برای مثال نروژ، به عنوان دولت مسئول اطلاع‌رسانی در نامه‌ی ۳۰ مهر ۱۴۰۳، اشاره می‌کند که «جدای اینکه آیا قطع‌کردن ماهواره‌های استارلینک بالای یک محدوده‌ی جغرافیایی خاص از لحاظ تکنیکی ممکن است یا خیر، نباید این تصور به وجود آید که قانون موظف به تحمیل چنین درخواستی به مدیریت سیستم‌های ماهواره‌ای است.»
اما ایالات متحده آمریکا در نامه‌ی ۳۰ مهر گفته که ایران در شش ماه گذشته «هیچ اطلاعاتی در مورد هیچ ترمینال استارلینکی را جهت قطع در اختیار آنها قرار نداده است.» این نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی نه تنها قصد همکاری با ITU را ندارد، بلکه بر خلاف قوانینی که بر اساس آنها شکایت کرده، در حال استفاده از ترمینال‌های استارلینکی‌ست که مورد توقیف قرار داده است.
