✍ شهاب الدین حائری شیرازی
دیروز ۲۹ مهر ۱۴۰۳ در بحبوحه خطر حمله نظامی اسرائیل و متحدانش به ایران، روسیه پس از آنکه اعلام کرد در منازعه ایران و اسرائیل نمی تواند دخالت کند اعلام کرد امارات متحده عربی، متحد استراتژیک روسیه است.
دقیقا یک روز پس از اعلامیه بی سابقه نشست مشترک اتحادیه اروپا و کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس در بروکسل، مبنی بر ضرورت پایان دادن ایران به اشغال جزایر سه گانه!
مطمئنا این هنر حاکمیت امارات متحده عربی است که توانسته با سیاست ورزی رشک برانگیز کشور خود را به یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا و پاسپورت خود را از قوی ترین پاسپورتها بنماید و چنین نمایش مقتدرانه ای از سیاست خارجی به نمایش بگذارد که تمامی دول قدرتمند دنیا را در حمایت از خودش ردیف کرده در یک مخاصمه سرزمینی با ایران.
اما بحث من بر سر حمایت ایران از روسها در مسئله اوکراین است که به این توجیه انجام شد که دنیا در یک پیچ تاریخی است.
سوال؛ الان ما با این انزوای بی سابقه در دنیا و در پیش رو داشتن محتمل یک جنگ نابرابر ویرانگر، پیچها را درست پیچیدیم که به این موقعیت رسیدیم؟
آیا مبدل کردن اروپا که متحد سنتی ایران از زمان صفویه بوده به دشمن خونی، با حمایت از روسیه در نزاع با اکراین، غیر از ضرر، عایدی داشته برای ما؟
