✍️مصطفی فقیهی
دو گروه، این‌روزها همه‌ی تلاش خود را برای ورود ایران به جنگ با اسرائیل، به کار بسته‌اند. گروه اوّل، «شبه‌انقلابیون» هستند؛ همان‌ها که در دولت رییسی توصیه به صبر استراتژیک به جای انتقام داشتند و حالا از موضعِ «دلسوز احساسی»، «واکنش فوری نظامی» را مطالبه می‌کنند! علتِ این انتظارات چیست؟ پاسخ اما حاکی از یک دلیلِ کاملاً سیاسی/غیرآرمانی برای استفاده‌ای «صرفاً داخلی» است: «زمین زدن پزشکیان و تعبیر رویای نیمه‌کاره شدن دولت»
گروه دوم، اپوزیسیون است که مدت مدیدی‌ست دچار اشتراکات شگفتی با «تندروهای وطنی» شده؛ چندان‌که با همین مقصود، آرزوی ورود ایران به جنگ و آغاز درگیری رسمی را در خاورمیانه دارد. هر دو گروه اما از سر جهل و حُبِّ قدرت و بی‌توجه به شرایط مردم، تصور می‌کنند که با ورود ایران به جنگ و تضعیف دولت-حاکمیت، «همه‌ی ارکان قدرت»، خیلی فوری، شیک و مسالمت‌آمیز، به آن‌ها تقدیم می‌شود یکی دیگر از نشانه‌های «ابتذال سیاست» در ایران، همین نگرش‌ها و تحلیل‌های کودکانه از حوادث است.
