احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار در تحلیلی درباره شرایط و اوضاع کنونی نوشت:
◀️ جنگ تمام‌عیار که بی‌نهایت پرهزینه است و چیزی از کشور باقی نمی‌گذارد. راه مذاکره و صلح هم که گویی بسته است.
◀️ خب، پس چه راهی می‌ماند؟ فقط جنگِ خفیفِ و مزمن و پایان‌ناپذیر که منابع را هدر می‌دهد، زیربناهای اقتصاد کشور را می‌فرساید. مردم را عصبی می‌کند. فرصت هر نوع توسعۀ پایدار را از کشور می‌گیرد. بر حجم معضلات می‌افزاید و در یک کلام آرام آرام، جامعه را از هر نوع سرمایۀ مادی و معنوی تهی می‌کند .
◀️ با این وضع، به گمانم همان جنگ تمام‌عیار که تحت عنوان “عقلانیت” از آن اجتناب می‌شود، سرجمع، عقلانی‌تر و کم‌هزینه‌تر از فرسایش ابدی تمام قوای کشور در برزخ بی‌انتهای جنگ خفیف و مزمن و یا به عبارتی شرایط “نه جنگ نه صلح” کنونی باشد!
◀️ اینکه پیشینیان ما گفته‌اند؛ “مرگ یک بار، شیون یک بار” قاعدتاً ناظر به چنین اوضاعی بوده است!
