✍️محمدحسین روانبخش
رسول (ص) گفت: «بیشتر منافقان امت من قرآن خوانان باشند.» (کیمیای سعادت – ج۱ – در قرآن خواندن – ص ۲۴۳) برای یک مسلمان چه هشداری از این ترسناک‌تر و تکان‌دهنده‌تر؟ برای ما که گاهی معیارهایمان برای مسلمانی، سجاده‌نشینی و قرآن خواندن است و تسبیح چرخاندن و دائم‌الذکر بودن، چه تلنگری از این غافل‌گیرکننده‌تر؛ آن هم از صاحب شریعت، که فریب ظاهر و ظاهرسازی را نخورید. همان چیزی که صاحب فقه‌مان هم گفته که به میزان رکوع و سجود افراد نگاه نکنید و به راست‌گفتاری و ادای امانت‌شان نگاه کنید. ما این‌ها را شنیده بودیم و حتی در خود قرآن هم خوانده بودیم که «در این کتاب شفاست اما برای ستمگران جز خسارت ندارد.» (اسرا – ۸۲) ؛ به این معنا که آن‌که اصول انسانی را رعایت نمی‌کند، قرآن‌خوانی و قرآن‌دانی‌اش جز خسارت و زیان برای خودش و جامعه چیزی ندارد، با این همه چرا معیارهایمان چنین بوده و همین نگاه ما را به حال و روز امروز کشانده است؟ ما که شاعر لسان‌الغیب و وجدان بیدار جامعه‌مان بارها برای‌مان تکرار کرده که «نه هر که سر بتراشد قلندری داند» و هشدار داده که «هزار نکته‌ی باریک‌تر ز مو اینجاست»، چرا دل‌مان را خوش کردیم به ظاهر افراد و ادعاهای آن‌ها و سرنوشت خودمان و جامعه‌مان را دادیم دست‌شان؟! از دامن این ظاهربینی، سال‌هاست که نتیجه‌ای دردناک بیرون زده است؛ همچنان که اصرار عده‌ای به حفظ ظاهر خودشان و جامعه – هر چند به زور – بیشتر می‌شود، رقم فساد و اختلاس‌ها بالاتر می‌رود و دروغ‌گویی علنی‌تر و بی‌پرواتر می‌شود! این آینه‌ی تمام‌نمای وضعیت امروز کشور است: راست‌گویی و ادای امانت فراموش شده و از مردم می‌خواهند که به ادعای مسلمانی و پینه‌ی پیشانی و پوشیدگی ظاهری و… اعتماد کنند و خود نیز همین‌گونه باشند! دقیقا برعکس آنچه امام صادق (ع) توصیه کرده بود. کدام افراد به ذبح دین نشسته‌اند و با وارونه کردن دستورات بزرگان شریعت، عامه‌ی مردم را به دین‌گریزی می‌کشانند؟ پاسخ واضح است!
