نیکیتا خروشچف برای ده سال، پس از مرگ استالین، رهبر شوروی بود. او عاقبت جنگ قدرت را به برژنف و دار و دسته‌اش باخت و سال‌های پایانی عمر را در حصر خانگی گذراند. خروشچف در پنج سال پایانی عمرش خاطرات خود را توانست روی نوار ضبط صوت ثبت کند. او در پاسخ به این پرسش که بزرگ‌ترین تاسف زندگی‌اش چیست گفت: «من هیچ تحصیلاتی نداشتم.به اندازه کافی فرهنگ نداشتم. برای حکومت کردن بر یک کشور، شما باید به آن اندازه دو تا آکادمی علوم در مغزت علم و دانش داشته باشی. اما من فقط چهار کلاس درس در مدرسه کلیسا خوانده بودم ….در نتیجه موقعی که رهبر کشور شدم نتوانستم به صورت منسجم عمل کنم.»
این نکته تاریخی را ذکر کردم تا بلکه ارزش و اهمیت سواد و تحصیلات در امر مملکت‌داری اندکی روشن شود.
از کتاب در دست ترجمه «خروشچف» ویلیام تابمن.
عکس مربوط می‌شود به حضور خروشچف رهبر شوروی در مجمع سازمان ملل متحد که در آن،از سر اعتراض به سیاست‌های آمریکا و غرب،لنگه کفشش را در آورد و بر تریبون سخنرانی کوبید(نشانه دیگری از بی‌سوادی و بی فرهنگی یک رهبر)
