سال۱۴۰۲ را باید سالی ناامن برای آمران به معروف و ناهیان از منکر دانست. انتظار از سیستم قضایی کشور در برخورد با کسانی که در خیابان‌ها فریاد «هل من مبارز» می‌کشیدند و آمران به معروف را هدف شدیدترین حملات قرار می‌دادند، این بود که پرونده‌ها را چنان سریع به نتیجه برساند و مجازات‌ها را چنان بازدارنده تعیین کند که بساط تجاوز به آمران به معروف برچیده شود. این اتفاق اما رخ نداد.
