🔹مادام که حسن روحانی رئیس‌جمهور بود، ابراهیم رئیسی از بی‌تدبیری دولت حرف می‌زد و حالا که خودش رئیس قوه‌ی مجریه شده، مقصر اوضاع ناله‌ی کشور را دشمن می‌داند.
🔹از رئیسی بدتر، سوپرانقلابی‌ها؛ این‌که بخواهند در اعتراض به شرایط اقتصادی کشور، کفن بپوشند و شعار بدهند، بستگی به این دارد که چه کسی کلیددار پاستور باشد. نیست که داماد علم‌الهدی از خودشان است، ترجیح می‌دهند که تنها کفن‌پوش مبارزه با بدحجابی باشند. احمد خاتمی ادعا می‌کند که اعضای مجلس خبرگان از وضع حجاب در عذابند و البته توضیح نمی‌دهد که آیا این پیرمردها از کشف حجاب شماری از دختران راه‌پیمایی بیست و دوم بهمن هم عذاب می‌بینند یا این‌جا مسئله فرق می‌کند. از همه بامزه‌تر، آخوندی است به نام صدیقی که عوض تشر به دولت، از مردم می‌خواهد که برای حل مشکلات معیشتی، دست به دعا بردارند. اگر قرار بود ارزش پول ملی را با دعا بالا ببریم، اصلاً برای چه انتخابات برگزار می‌کنیم؟ و اگر قرار بود همه چیز را بیندازیم گردن دشمن، خب این فرافکنی را دولت قبل هم داشت انجام می‌داد دیگر.
🔹ناظر بر عمل‌کرد بسیار ضعیف کابینه‌ی کوتوله‌ها، مردم روز به روز دارند از آرزوهای خود دورتر می‌شوند و دردآورتر این‌که گیر دست‌پرورده‌های سیاسی مصباح، هم‌چنان تار موی خانم‌های شل‌حجاب است. نه! کسانی که دنیای مردم را خراب کرده‌اند، صلاحیت این را ندارند که نگران آخرت خلق‌الله باشند. مشکل از امثال آقاطهرانی و جلالی نیست؛ مشکل از جمهوری اسلامی است که بهشتی را فروخت به مصباح. روزی در همین نظام، دوم خرداد خلق می‌شد و حالا رئیس‌جمهور فی‌الواقع رئیس اقلیت جمهور است. جمهوری اسلامی اقتصاد ندارد، چون جمهور را ندارد؛ چون فکر می‌کند با تعریف‌های مصباح بیش‌تر بهش خوش می‌گذرد تا تلنگرهای بهشتی.
🔹من این را از سویدای دل می‌نویسم: تو وقتی صدای بهشتی را سانسور می‌کنی، لاجرم باید سوتی‌های رئیسی را تحمل کنی. بهشتی با همه‌ی ارادتی که به خمینی داشت، معتقد بود جامعه‌ی عاری از عدالت، لجن است. مع‌الاسف شجاعت بهشتی را و نیز مدیریت بهشتی را، ما نه در مصباح می‌بینیم و نه در مصباحیون. راه علاج کشور، خم و راست شدن جلوی ولایت نیست؛ داریم می‌بینیم که نیست. هیهات! دانشگاه امام صادق، آکسفورد جمهوری اسلامی نیست؛ مزبله‌ی نظام است. حزب پایداری هم.
🔹کشور افتاده دست تفکری که اول به پینه‌ی پیشانی آدم‌ها نگاه می‌کند و بعد به تخصص‌شان. بماند که من برای مدرک‌های امام صادقی، هیچ ارزشی قائل نیستم؛ بیست‌هایی که در مقام عمل، صفر هم نمی‌ارزند. اف بر این حزب‌اللهی‌های تخیلی...
