طلسم ۱۵ ساله ایتالیا در استادیوم ومبلی لندن شکسته شد و در یک شب پرهیجان، در ضربات پنالتی فینال یورو ۲۰۲۰، ایتالیا فاتح جام شد. اگرچه در دقایق ابتدایی بازی با گل لوک شاو و برتری انگلیس، همه چیز تمام شده به نظر می رسید، اما در نیمه دوم ورق برگشت.
لئوناردو بونوچی با به ثمر رساندن گل مساوی، ایتالیا را از یک باخت تراژدی نجات داد. ادامه بازی به نحوی بود که حتی در وقت اضافی نیز همه به ضربات پنالتی فکر می کردند؛ چرا که هیچ یک از طرفین به قدری ریسک پذیر نبودند که رو به جلو حمله کرده و مدافعان خود را به خطر بیندازند.
انگلیس که قبل تر هم تجربه تلخ باخت در ضربات پنالتی را در کارنامه خود داشت، این بار با شکست در مقابل ایتالیا، تجربه دردناک تری را به طرفداران خود تحمیل کرد. شب به نفع ایتالیا تمام شد و بونوچی با فریاد ” جام به رم میاد” در مقابل دوربین قرار گرفت تا به زخم تازه هواداران انگلیس نمک بپاشد!
حالا انگلیس برای خاتمه دادن به روند ناکامی های خود در مسابقات بزرگ بین المللی از سال ۱۹۶۶ تا کنون، باید یک سال دیگر تا جام جهانی قطر را صبر کنند. قبل از شروع بازی های یورو ۲۰۲۰، شاید کمتر کسی تصور می کرد که تیم ملی ایتالیا که نتوانست در سال ۲۰۱۸ به جام جهانی صعود کند، در فینال این تورنومنت حضور داشته باشد.
با این حال شاگردان روبرتو مانچینی، پس از انجام ۳ بازی حیرت انگیز در بازی های گروهی به سرعت خود را به عنوان یکی از مدعیان اصلی جام معرفی کردند. جیانلوئیجی دونارومما- قهرمان اصلی تیم ایتالیا که دو پنالتی را سیو کرد- به عنوان بازیکن این تورنومنت انتخاب شد. او به خوبی ثابت کرد که ستاره ای بااستعداد است که آینده روشنی پیش رویش قرار دارد.
بازیکنان انگلیس نیز اگرچه شکست تلخی را تجربه کردند، اما به لطف آنها مردم انگلیس قادر بودند که بعد از ۵ دهه شاهد تورنمنتی هیجان انگیز برای تیم خود باشند.
پیش از بازی
ومبلی وی، مسیری معروف که به استادیوم ملی انگلیس منتهی می شود، تا ۷ ساعت قبل از شروع بازی مملو از طرفداران و هواداران بود. در بعد از ظهر با وجود اینکه برخی از طرفداران حتی بلیط هم نداشتند، با این حال علاقه داشتند که در این جو هیجان انگیز قرار بگیرند.
جمعیت به قدری زیاد بود که یخچال های حاوی نوشیدنی در همان صبح بازی خالی شدند؛ این رویداد، اتفاقی بود که هیچ یک از افراد حاضر در آن محل در طول زندگی خود تجربه نکرده بودند. از آخرین حضور انگلیس در یک فینال مهم بین المللی نزدیک به ۵۵ سال می گذشت و هواداران از سال ۱۹۶۶ تنها شاهد ناکامی های تیم خود بوده اند.
حتی یک زوج انگلیسی تصمیم گرفتند که در چنین موقعیت مهمی و درست پیش از شروع بازی با یکدیگر ازدواج کنند و لباس تیم ملی انگلیس را به تن کردند! طرفداران انگلیس، در تشویق تیم خود از هیچ چیز دریغ نکردند و برای ساوت گیت و تیم او کم نگذاشتند.
ستارگان فوتبال به طور مرتب از پلتفرم های مختلف برای صحبت در رابطه با مسائل اجتماعی استفاده می کنند و اگر پای مبارزه راشفورد علیه فقر غذایی در میان باشد، تاثیر خود را بر سیاست های دولت گذاشته اند.
روزنامه نگار انگلیسی دارن لوئیس به سی ان ان می گوید: من فکر می کنم که بازیکنان و ارزشمندی دارد، اما مهمتر از همه آنها قابل اتکا هستند. من فکر می کنم که راز موفقیت این تیم، در آن است که مسئولان تیم به بازیکنان اجازه می دهند که در مورد مسائل مختلف صحبت کنند و با مردم در ارتباط باشند. من به یاد دارم که در جام جهانی ۲۰۱۰، انگلیس بازیکنان خود را از مردم دور نگه می داشت و با آنان مثل ستاره های راک رفتار می کرد. به یاد دارم که در آفریقای جنوبی در بندر دوچ حضور داشتم که با بازیکنان تیم هلند- که در آن سال فینالیست بودند- مواجه شدم. این بازیکنان همچون مردم عادی گردش می کردند و از حضور در آنجا لذت می بردند. با خودم فکر کردم که این همان الگویی است که برای یک تیم به آن نیاز داریم. هلندی ها به خوبی متوجه شده اند که بازیکنان باید به قدری آزاد باشند که مردم بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند.
مردم نیز دوست دارند بخشی از این تیم باشند. آنها تمایل دارند که در کنار رحیم استرلینگ، هری کین، تایرون مینگز، اردن هندرسون قرار بگیرند و با آنها هم ذات پنداری کنند. این بازیکنان به مردم اهمیت می دهند و این برای مردم نیز بسیار مهم است.”
چه کسی جز انگلیس؟
با این حال احساس یکدلی تنها به فراتر از مرزهای انگلیس نمی رسد! پیش از فینال، شاهد چندین عکس از نقشه اروپا بودیم که سرتاسر آن با پرچم ایتالیا پوشانده شده بود که نشان از حمایت از سایر کشورهای اروپایی از ایتالیا دارد.
به نظر می رسد خصومت با تیم ملی انگلیس و طرفداران آن، از شعار “فوتبال به خانه می آید” از آهنگ سه شیر نشات می گیرد. این آهنگ، پیش از یورو ۹۶ که به میزبانی انگلیس برگزار شده بود، منتشر شد. با وجود این که بسیاری این آهنگ را غمگین می دانند، اما هنوز روزنه هایی از امید وجود دارد؛ امید به اینکه این تیم بالاخره به شکست های خود پایان دهد. اگرچه تلاش های زیادی برای توضیح معنا و مفهوم این شعر انجام شده است، اما کشورهای رقیب همچنان این شعار را متکبرانه می دانند!
روزنامه نگار ایتالیایی تانکردی پالمری به CNN می گوید: همه جا شعار “داره به خونه میاد” شنیده می شود. اگرچه ابتدا این شعارها خوب به نظر می رسیدند، اما با گذشت زمان اینطور به گوش می رسد: شما به ما مدیونید!”
مردم ما دوست دارند به شما بگویند که ما هیچ چیزی به شما مدیون نیستیم و این به شما تعلق ندارد!
شروع سریع
یک ساعت پیش از شروع بازی، ومبلی شاهد رعد و برق بود. تعداد زیادی از طرفداران انگلیسی و ایتالیایی در هم آمیخته بودند و در کنار هم تعدادی از شعارهای معروف یورو ۲۰۲۰ را همخوانی می کردند.
با فرارسیدن زمان پخش سرودهای ملی دو تیم، طرفداران هیچ طرف از کوچکترین تلاشی دریغ نکردند و ستون های ومبلی را به لرزه درآوردند. با به ثمر رسیدن گل، توسط شاو در دقیقه دوم بازی، ۶۰ هزار طرفدار در داخل استادیوم به هوا برخاستند.
شاو با عبور از دفاع ایتالیا و نفوذ به نزدیکی دروازه و کنار سانتر حیرت انگیز هری کین دست به ضدحمله ای هیجان انگیز زدند که گل اول را به ثمر رساند. موفقیت تیم ملی انگلیس به خاطر فوتبال تهاجمی نبوده است؛ برعکس این تیم، یک دفاع سازمان یافته را برنامه ریزی کرده بود. با سوت داور و شروع بازی، آنها به موقعیتی دست پیدا کردند که از همان ابتدا تیم ایتالیا عقب بگذارند.
در طول یورو ۲۰۲۰ تیم ایتالیا به خوبی قدرت آن را پیدا کرده بود که نقشه های دفاعی تیم حریف خود را نقش بر آب کند. با این حال در ۲۵ دقیقه ابتدایی، بازی کاملا در دست تیم انگلیس قرار داشت. البته گاهی اوقات هم بازیکنان ایتالیا مالک توپ بودند و با پاس های بی نتیجه، توپ را از دست می دادند. در این زمان با تشویق های جنجالی هواداران انگلیس مواجه می شدند.
ایتالیا تنها کمی از فوتبال مهیج خود را به معرض نمایش گذاشت و تا دقیقه ۲۵ هیچ یک از بازیکنان- لورنزو و اینسینیه- نتوانستند تهدید جدی برای دروازه انگلیس باشند و همه بازیکنان با سد دفاعی سفید و مستحکم مواجه می شدند.
شاگردان مانیچی، قبل از پایان نیمه اول یک موقعیت خوب خلق کردند. با وجود شوت به سمت محوطه جریمه، هیچ گلی به ثمر نرسید. با سوت داور، برای اولین بار در طول شب، ومبلی در سکوت غرق شد و همه چیز طبق میل هوادارن انگلیس پیش رفته بود.
بازگشت ایتالیا
در حالی که تنها کمتر از ۵ دقیقه از نیمه دوم گذشته بود، ایتالیا موفق به گرفتن یک ضربه ایستگاهی به سمت دروازه پیکفورد زد تا تنها یادآوری کند که بازی هنوز به پایان نرسیده است. در حالی که ایتالیا در حال تلاش برای خلق یک موقعیت بود، مانیچی مجبور به دو تعویض در دقیقه ۵۰ شد.
برایان کریستانته و دومنیکو براردی را به جای نیکولو بارلا و چیرو ایموبیله وارد زمین شدند. این تعویض های طلایی تاثیرات خود را نشان دادند و ایتالیا برای اولین بار دفاع انگلیس را جا گذاشت. با این حال ضربه اینسینیه توسط پیکفورد مهار شد. این موقعیت بار دیگر هوادارن ایتالیا را به وجد آورد.
حال نوبت تاخت و تاز ایتالیایی ها بود تا از موقعیتی به موقعیت دیگر دروازه انگلیس را تهدید کنند. البته انگلیس نیز عقب ننشست و به سرعت مقابله به مثل کرد. اما ایتالیا در مدت زمان کوتاهی به آنچه لایقش بود، دست پیدا کرد.
کورنر براردی به نوعی به مارکو وراتی رسید و او هم توپ را شوت کرد، اما پینکفورد آن را مهار کرد. در اینجا بود که بونوچی در زمان و مکان مناسب، ضربه برگشتی را به گل تبدیل کرد.
حالا نوبت طرفداران ایتالیا بود که پایه های ورزشگاه ومبلی را به لرزه درآورند. در اینجا بود که ساوت گیت برای تسلیم نشدن مقابل ایتالیا، اولین تعویض های خود را انجام داد. اما این تعویض ها، وضعیت انگلیس را از بد به بدتر تبدیل کرد.
فشار روی دروازه انگلیس و مگ گوایر بیشتر شد و پاس ها کمتر به کین می رسید. حتی در زمان اضافی نیز بازی بدون گل سپری شد. در نهایت نوبت پنالتی رسید؛ اوج فشار و استرس باعث می شد که بازیکنان هر دو تیم مرتکب اشتباهاتی شوند.
ساوت گیت برای پنالتی راشفورد ۲۳ ساله و سانچو ۲۱ ساله را وارد میدان کرد که هر دو شانس خود و تیم را از دست دادند. بعد از اینکه پنالتی بوکایو ساکا مهار شد، جشن ایتالیایی های برای یک برد شیرین آغاز شد. در نهایت انگلیس نیز به سرنوشت همیشگی رسید!
