به گزارش CNN فارسی، از زمانی که اجداد ما در هزاران سال پیش شروع به مطالعه و بررسی آسمان کردند، همیشه بشر به دنبال این بوده است که بتواند روزی در فضا کاوش کند. چیزی که در تقریبا ۶۳ سال اخیر در این زمینه به دست آمد نتیجه سخت‌کوشی، خلاقیت و پشتکار افراد بیشماری بود. طبیعتا سازمان‌ها و کشورهای زیادی در کمک به تحقق ماموریت‌های خارج از اتمسفر زمین نقش داشتند؛ اما در این میان نقش ناسا از همه بیشتر بوده است.
به همین خاطر می‌خواهیم نگاهی به مهمترین دستاوردهای ناسا داشته باشیم. ناسا توانست با موفقیت فضانوردان را روی سطح ماه فرود آورد، با دولت‌های اروپایی در ماموریت کاوش بزرگترین قمر زحل همکاری کند و تلسکوپ‌هایی را توسعه دهد که می‌توانند به اعماق جهان هستی دست یابند.
مهمترین ماموریت‌ها و دستاوردهای ناسا
لیست پیش رو قطعا نمی‌تواند تمامی دستاوردهای مهم ناسا را پوشش دهد؛ اما می‌خواهیم بخشی از اقدامات قابل توجه این سازمان فضایی آمریکایی را از تاسیسش در سال ۱۹۵۸ تاکنون بیان کنیم.
سازمان فضایی ناسا تا حدودی به عنوان پاسخ آمریکا به پرتاب موفق ماهواره اسپوتنیک توسط شوروی شکل گرفت و توانست در طول یک دهه آمریکا را در رقابت فضایی از رقیب خود در جنگ سرد پیش بیندازد. در این سال‌ها برخی تراژدی‌های تلخ به وقوع پیوستند که به واسطه آنها در ماموریت‌های مختلف تقریبا ۳۰ نفر از کارمندان این سازمان جان خود را از دست دادند.
هرچند که با وجود همه مشکلات، این سازمان پیشرو به مسیر خود ادامه داد و توانست به اکتشافات زیادی فراتر از دنیای ما دست بزند.
گام نهادن روی ماه با آپولو ۱۱
وقتی رئیس جمهور آمریکا، جان اف کندی در سخنرانی مشهور خود در ۱۲ سپتامبر ۱۹۶۲ (۲۱ شهریور ۱۳۴۱) در دانشگاه رایس گفت که «ما تصمیم گرفته‌ایم که به ماه برویم»، آمریکا از شوروی در رقابت فضایی عقب افتاده بود. در واقع کندی هم قصد داشت با این سخنرانی هم پشتیبانی عموم مردم و هم کنگره را برای افزایش بودجه ناسا به دست آورد. وی وعده داد که آمریکا تا پیش از پایان دهه ۱۹۶۰ روی ماه قدم خواهد گذاشت.
ماموریت آپولو ۱۱ در تاریخ ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ (۲۵ تیر ۱۳۴۸) آغاز شد و به واسطه آن سه فضانورد به نام‌های نیل آرمسترانگ، مایکل کالینز و ادوین باز الدرین راهی فضا شدند. چهار روز بعد در ۲۰ ژوئیه، الدرین و آرمسترانگ به واسطه ماژول لونار سطح ماه را لمس کردند. روی هم رفته آنها ۲۱ ساعت و ۳۶ دقیقه در سطح ماه بودند. قدم نهادن این افراد روی ماه یکی از مهمترین دستاوردهای ناسا بود.
هر سه عضو آپولو ۱۱ در ۲۴ ژوئیه صحیح و سلامت در اقیانوس آرام فرود آمدند و کشتی U.S.S Hornet آنها را به ناسا بازگرداند. انسان بالاخره توانسته بود به به موفقیت بزرگی دست یابد که تا پیش از آن تنها بشر در رویاهای خود می‌دید. تخمین زده می‌شود که روی هم رفته ۶۵۰ میلیون نفر از سرتاسر جهان این اتفاق ا به صورت زنده تماشا کردند. این رکورد تا زمان ازدواج پرنس چارلز با لیدی دیانا در سال ۱۹۸۱ دست نخورده باقی ماند.
وویجر ۱
برخی ماموریت‌های ناسا به گونه‌ای هستند که پس از چند سال به خاتمه می‌رسند؛ اما برخی دیگر برای دهه‌ها ادامه می‌یابند و به دانشمندان اطلاعات می‌دهند. فضاپیماهای وویجر ۱ و ۲ از نوع دوم بودند. Voyager 1 در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ (۱۴ شهریور ۱۳۵۶) به فضا پرتاب شد. ماموریت اولیه این فضاپیما گذر از کنار زحل و مشتری و فرستادن تصاویر آنها برای بررسی بیشتر به زمین بود.
حالا ۴۴ سال از آن زمان گذشته است و Voyager 1 همچنان در فضا پیش می‌رود. وویجر حتی در آگوست ۲۰۱۲ منظومه شمسی را هم ترک کرد، ولی هنوز در حال ارسال اطلاعات به زمین است. در کاوشگر وویجر ۱ یک صفحه طلایی وجود داشت که شامل احوال‌پرسی با موجودات احتمالی فضایی با بیش از ۵۵ زبان مختلف میشد. در این صفحه موسیقی‌های مختلف (از چاک بری گرفته تا بتهوون) و همچنین تصاویر متنوعی از مردم کره زمین وجود داشت.
یافته‌های وویجر ۱ به شکل دهی تصور ما از منظومه شمسی کمک شایانی کردند. از میان این اکتشافات می‌توان به دو قمر جدید برای مشتری (Metis و Thebe)، حلقه‌ای باریک دور مشتری و ۵ قمر جدید برای زحل اشاره کرد.
تلسکوپ فضایی هابل
تلسکوپ‌های زمینی محدودیت‌هایی در تصویربرداری داشتند؛ اما این محدودیت‌ها با تلسکوپ فضایی هابل در سال ۱۹۹۰ کنار رفتند. در ۲۴ آوریل ۱۹۹۰ (۴ اردیبهشت ۱۳۶۹) شاتل فضایی دیسکاوری، تلسکوپ هابل را در مدار زمین قرار داد. این تلسکوپ بیش از ۳۰ سال است که در مداری به ارتفاع ۵۵۹ کیلومتری از سطح زمین می‌چرخد و تصاویر خود را به ناسا مخابره می‌کند.
هابل توانسته زیبایی و عظمت آنچه فراتر از دنیای کنونی ما وجود دارد و چشم انسان قادر به دیدن آن نیست را به جهانیان نشان دهد. این تلسکوپ تاریخ‌ساز تاکنون توانسته به لطف ماموریت‌های سرویس‌دهی و تعمیری مختلف، عملیاتی باقی بماند. آخرین ماموریت تعمیری این تلسکوپ در سال ۲۰۰۹ انجام شد. این تلسکوپ نقش مهمی در دستاوردهای ناسا ایفا کرد.
رهیاب مریخ
اولین سطح‌نورد رباتیکی که توانست روی مریخ فرود بیاید، Mars Pathfinder یا همان رهیاب مریخ نام داشت. این فضاپیمای رباتیک در ۴ ژوئیه ۱۹۹۷ (۱۳ تیر ۱۳۷۶) روی سطح سیاره گام نهاد و تا ۲۷ سپتامبر ۱۹۹۷ (۵ مهر ۱۳۷۶) یعنی بسیار بیشتر از عمر مفیدی که ناسا برای آن متصور بود، به ارسال اطلاعات به زمین ادامه داد.
ناسا اعلام کرد که در طول این دوره چند ماهه، رهیاب ۲.۳ میلیارد بیت داده در کنار نزدیک به ۱۷ هزار عکس در اختیار دانشمندان قرار داد. ناسا همچنین اطلاعات مربوط به ۱۵ تستی که رهیاب روی خاک مریخ انجام داده بود را به صورت عمومی منتشر کرد. نتایج تست‌ها نشان می‌دادند که زمانی سطح مریخ خیلی مرطوب و گرم بوده است.
ارزیابی سنگ‌های مختلف در کنار باد‌های سطح مریخ می‌توانند به ما در درک اینکه چگونه باد توانسته سبب فرسایش این سیاره شود، کمک کنند. این فضاپیما از دو بخش تشکیل شده بود: یک سطح نشین فضایی و یک سطح‌نورد. سطح نشین به احترام فضانورد معروف، Carl Sagan Memorial Station نام گرفت و خود سطح نورد نیز به خاطر Sojourner Truth، از رهبران جنبش الغای بردگی و حقوق مدنی در قرن نوزدهم Sojourner نامیده شد.
ایستگاه فضایی بین‌المللی
ایده نگهداری و فرستادن خدمه به یک ایستگاه فضایی در حال چرخش در مدار زمین برای اولین بار در همان اوایل شکل‌گیری ناسا در برنامه‌های این سازمان قرار گرفت، ولی برای تبدیل آن از رویا به واقعیت به سال‌ها پیشرفت تکنولوژی و همکاری بین‌المللی نیاز بود. تحت دستور رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا، ناسا در سال ۱۹۸۴ (۱۳۶۳) همکاری خود را با برنامه فضایی ژاپن و آژانس فضایی اروپا آغاز کرد.
تا سال ۱۹۹۸ (۱۳۷۷) این همکاری گسترش یافت و سازمان‌های فضایی روسیه و کانادا نیز به آن پیوستند تا یکی از بزرگترین دستاوردهای ناسا به واقعیت بدل شود. ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) در سال ۱۹۹۸ آغاز شد و در سال ۲۰۰۰ اولین سرنشینان وارد آن شدند. از آن زمان تاکنون این ایستگاه بدون خدمه نبوده؛ هرچند که گاهی تعداد این افراد حتی به ۳ نفر نیز رسیده‌اند.
ایستگاه فضایی بین‌المللی در طی این سال‌ها همیشه پیشرفت کرده و شاهد پیشرفت‌هایی بوده است. نه تنها وظیفه تعمیرات و بهبود‌های انجام شده بر عهده سرنشینان است، بلکه آنها آزمایش‌ها و بررسی‌هایی را نیز انجام می‌دهند. نتایج این بررسی‌ها به بشر کمک خواهد کرد تا در مسیر زندگی نامحدود در خارج از کره زمین گام بردارد.
دانشمندان باید برای تحقق این رویا بر مشکلات زیادی غلبه کنند که از میان آنها می‌توان به کنار آمدن با بی‌وزنی، در معرض تشعشعات قرار گرفتن و سایر خطر‌های مربوط به سفر‌های فضایی اشاره کرد. تا آوریل ۲۰۲۱، ۲۴۴ نفر از ۹ کشور مختلف وارد ایستگاه فضایی بین‌المللی شده بودند.
فضاپیمای کپلر
کپلر یک مدارنورد بود که در تاریخ ۷ مارس ۲۰۰۹ (۱۷ اسفند ۱۳۸۷) به فضا پرتاب شد. هدف اصلی این فضاپیما کشف و مشاهده سیارات فراخورشیدی در کهکشان راه شیری بود. سیارات فراخورشیدی به سیاره‌هایی گفته می‌شود که در خارج از منظومه شمسی قرار دارند.
فضاپیمای Kepler نور ستاره‌های دور دست را رصد می‌کرد. اگر کاهش محسوسی در نور ستاره مشاهده میشد، بدین معنی بود که یک سیاره در حال گردش به دور آن است. این فضاپیما طوری طراحی شده بود که بتواند بیش از ۱۰۰ هزار ستاره را رصد کند و به واسطه همین ماموریت توانست ۲۶۰۰ سیاره فراخورشیدی را کشف کرد.
کپلر در اکتبر ۲۰۱۸ و پس از ۹ سال فعالیت برای همیشه خاموش شد. میراث کپلر تعداد بسیار زیاد سیاراتی (فراخورشیدی) است که به واسطه آن ثبت شده‌اند. همچنین این فضاپیما به دانشمندان کمک کرد متوجه شوند که تعداد سیارات کهکشان ما از آنچه قبلا تصور می‌کردند، بسیار بیشتر است.
ماموریت مرکوری رادسون ۳
نه تنها شوروی توانست در پرتاب موفقیت آمیز اولین ماهواره به مدار زمین در سال ۱۹۵۷ آمریکا را شکست دهد، بلکه آنها در فرستادن اولین انسان به مدار زمین نیز از رقیب خود پیشی گرفتند. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ (۲۳ فروردین ۱۳۴۰)، یوری گاگارین توانست با فضاپیمای وستوک ۱ برای مدت ۱۰۸ دقیقه در مدار زمین باشد و بدین ترتیب عنوان اولین فضانورد تاریخ را از آن خود کرد.
ناسا نمی‌خواست خیلی از شوروی در این زمینه عقب بماند و به همین خاطر آلن شپارد، خلبان نیروی دریایی آمریکا را به عنوان اولین فضانورد ناسا که به مدار زمین فرستاده می‌شود، انتخاب کرد. وی در ۵ مه ۱۹۶۱ (۱۵ اردیبهشت ۱۳۴۰) به وسیله کپسول مرکوری به فضا فرستاده شد.
اگرچه مدت زمان حضور شپارد در مدار زمین کمتر از همتای روسی خود بود، ولی نام او به عنوان اولین فضانورد آمریکایی در تاریخ ثبت شد و برگی دیگر از دستاوردهای مهم ناسا رقم خورد. این ماموریت روحیه مردم آمریکا را تقویت کرد؛ زیرا آنها دیدند که آمریکا می‌تواند در عرصه فضا با شوروی رقابت کند. شپارد به یک چهره مهم در ناسا تبدیل شد و حتی در سال ۱۹۷۱ در ماموریت آپولو ۱۴ روی سطح ماه قدم گذاشت.
آپولو ۸
ناسا می‌خواست یکی از دستاوردهای مهم خود را رقم بزند و پای انسان را به ماه باز کند؛ اما پیش از انجام این کار باید مطمئن میشد که هیچ خطری جان فضانوردان را تهدید نمی‌کند. البته شبیه‌سازی‌هایی در زمین انجام شده بود و داده‌ها و حدس‌های دانشمندان نیز بررسی شده بودند؛ اما هیچکدام نمی‌توانستند واقعیت فرود روی ماه را نشان دهند. به همین خاطر ماموریت آپولو ۸ انجام شد.
آپولو ۸ در ۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ (۳۰ آذر ۱۳۴۷) پرتاب شد و به همراه خود سه فضانورد به نام‌های فرنک بورمن، جیمز لاول و ویلیام آندرس را به فضا برد. این سه نفر اولین کسانی بودند که زمین را از دور به شکل کامل دیدند و از مدار نزدیک زمین گذشتند. هدف ماموریت آپولو ۸ بردن خدمه به ماه و برگرداندن آنها به زمین بود و در این میان قرار نبود که کسی در ماه فرود آید.
برای فرود موفقیت آمیز در ماه، ابتدا لازم بود ناسا مطمئن شود که برنامه آپولو نه تنها می‌تواند به ماه برسد، بلکه مشکلی هم در گشتن به دور مدار آن نخواهد داشت. همچنین فضانوردان آپولو ۸ اولین افرادی بودند که توانستند از مدار ماه از زمین عکس بگیرند. تصاویر زیبای آنها حتی امروز نیز به شکل گسترده‌ای دست به دست می‌شود.
اکسپلورر ۱
همانطور که پیشتر اشاره کردیم، ماموریت موفق شوروی در ارسال ماهواره اسپوتنیک به فضا در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ (۱۲ مهر ۱۳۳۶) باعث نگرانی شدید دولت آمریکا شد. آنها می‌دانستند که شوروی به کلاهک‌های هسته‌ای دست پیدا کرده است و حالا نیز بیم آن می‌رفت که این دشمن خطرناک با کنترل فضا، آمریکا را به زانو درآورد.
بدون اتلاف وقت، آژانس موشک‌های بالستیک ارتش آمریکا، موشک ژوپیتر را برای بردن ماهواره به فضا در نظر گرفت. در ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸ (۱۱ بهمن ۱۳۳۶) بود که اکسپلورر ۱ به فضا پرتاب شد. این ماهواره بیش از ۵۸ هزار دفعه به دور زمین گشت تا اینکه در ۳۱ مارس ۱۹۷۰ (۱۱ فروردین ۱۳۴۹) در تماس با جو زمین نابود شد.
با موفقیت Explorer 1، رقابت فضایی وارد مرحله جدیدی شد. دولت آمریکا فورا دستور ساخت ماهواره‌های اکسپلورر دیگر را هم صادر کرد که به واسطه آن چهار پرتاب دیگر در سال ۱۹۵۸ انجام شد. از مجموع ۵ پرتاب اکسپلورر، تنها سه عدد توانستند از جو زمین خارج شوند.
تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا
تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا در ۲۳ ژوئیه ۱۹۹۹ (۱ مرداد ۱۳۷۸) به فضا پرتاب شد. از آنجایی که کره زمین پرتو ایکس را به محض ورود به جو خود جذب می‌کند، چاندرا باید فراتر از مدار زمین قرار می‌گرفت. پس از اینکه مشخص شد پرتاب موفقیت‌آمیز بوده است، چاندرا به عنوان قوی‌ترین تلسکوپ دنیا و یکی از دستاوردهای چشمگیر ناسا معروف شد.
هدف از فرستادن چاندرا به فضا مشاهده و کشف پرتو‌های ایکس ساطع شده از برخی از داغ‌ترین رخداد‌های هستی بود. این ماموریت شامل جمعآوری داده از ستاره‌های منفجر شده، مناطق اطراف سیاه‌چاله‌ها و خوشه‌های کهکشانی میشد. از تصاویری که این تلسکوپ به ثبت رسانده می‌توان به یک سیاه چاله در مرکز کهکشان راه شیری، جدایی ماده تاریک از ماده معمولی و منطقه اطراف سیاه چاله اشاره کرد.
چاندرا همچنین توانسته سیاه چاله‌های متعددی را در سطح جهان هستی کشف کند و بدین ترتیب به دانشمندان در درک عظمت چیزی که در برابرشان قرار دارد، کمک شایانی بکند.
شاتل فضایی
استفاده از راکت‌های یک بار مصرف هزینه زیادی را روی دست دولت آمریکا می‌گذاشت و به همین خاطر دانشمندان ناسا تصمیم گرفتند روی یک راکت که بتواند چندین بار فضانوردان را به فضا برده و بازگرداند، کار کنند. در اواخر سال ۱۹۶۹ (۱۳۴۸) بود که طراحان برنامه‌های خود را برای اولین شاتل فضایی ارائه دادند. ناسا نیز ارزیابی کرد که این شاتل تا سال ۱۹۷۷ (۱۳۵۶) با موفقیت پرتاب خواهد شد.
تاریخ نشان می‌دهد که پیش‌بینی ناسا خیلی هم دقیق نبود؛ زیرا اولین پرتاب موفقیت‌آمیز شاتل در ۱۲ آوریل ۱۹۸۱ (۲۳ فروردین ۱۳۶۰) رقم خورد. این ماموریت آغازی بر ماموریت‌های زیادی بود که توسط شاتل انجام شد. تا اینکه در بیست و هشتمین ماموریت یک فاجعه رخ داد. در ۱ فوریه ۲۰۰۳ (۱۲ بهمن ۱۳۸۱) شاتل فضایی کلمبیا در هنگام ورود به جو زمین متلاشی شد و تمامی ۷ سرنشین فضاپیما را به کشتن داد.
در طول دوران طلایی شاتل‌ها، پنج شاتل توانستند با موفقیت وارد فضا بشوند و به زمین برگردند. این ۵ شاتل در مجموعا ۱۳۵ ماموریت شرکت کردند و ۸۳۳ نفر را به فضا بردند. برنامه شاتل که یکی از نقاط روشن و دستاوردهای ناسا محسوب میشد، به صورت رسمی در سال ۲۰۱۱ بازنشسته شد.
وایکینگ ۱۲۰ ژوئیه ۱۹۷۶ (۲۹ تیر ۱۳۵۵) روزی بود که ناسا برای اولین بار توانست با موفقیت یک فضاپیما را روی سطح مریخ فرود بیاورد. قبل از ناسا، شوروی چندین بار تلاش کرده بود کاوشگر‌های خود را به سیاره سرخ بفرستد؛ اما شکست خورده بود. وایکینگ ۱ قرار بود تا ۹۰ روز دوام بیاورد و داده‌های ثبت شده را به زمین بفرستد؛ اما توانست برای تقریبا ۶ سال از مریخ عکس بگیرد.
پیش از قطع ارتباط با زمین در سال ۱۹۸۲، وایکینگ ۱ توانست بیش از ۵۲ هزار تصویر از سطح مریخ به زمین بفرستد تا توسط دانشمندان بررسی شوند. این کاوشگر همچنین توانست نمونه‌هایی از خاک مریخ را جمعآوری و ارزیابی کند. دانشمندان نیز همچنان در حال بررسی آنها هستند.
کارشناسان ناسا امیدوارند که این تصاویر بتواند به انسان‌ها در تلاش برای سازگاری با سیاره سرخ و مخصوصا نحوه پروش گیاه در آن کمک کنند. تجهیزات پیشرفته همراه وایکینگ توانستند دمای سطح مریخ را در زمان‌های مختلف روز و شب ثبت کنند. این داده‌ها در کنار سایر موارد می‌تواند به فرستادن ایمن فضانوردان به مریخ در آینده کمک کنند.
پروژه کاسینی – هویگنس
پروژه کاسینی – هویگنس نشان می‌دهد که وقتی سازمان‌های فضایی مختلف منابع و دانش خود را به صورت مشترک در خدمت پیش بردن اکتشافات فضایی بشر به کار گیرند، چه کار‌های شگرفی می‌توان کرد. کاسینی هویگنس محصول تلاش مشترک ناسا، آژانس فضایی اروپا و سازمان فضایی دولت ایتالیا بود که به منظور بررسی زحل و قمر‌هایش به فضا فرستاده شد.
این پروژه به طور مخصوص روی تایتان تمرکز داشت. دانشمندان می‌خواستند متوجه واکنش‌های شیمیایی انجام شده در جو این قمر بشوند و منبع متان زیادی که در تایتان وجود دارد را کشف کنند. این ماموریت از دو فضاپیمای مجزا تشکیل شده بود: مدارگرد کاسینی و کاوشگر هویگنس.
کاسینی قرار بود به صورت مستمر به به دور زحل بگردد و کاوشگر نیز پس از جدا شدن از کاسینی در تایتان فرود بیاید. به طور کلی ماموریت به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده بود که در طول آن مدارگرد کاسینی و کاوشگر هویگنس به ۲۷ بررسی علمی جداگانه بپردازند.
وقتی هویگنس در سال ۲۰۰۵ در تایتان فرود آمد، دانشمندان متوجه حضور کربن دی‌اکسید در سطح این قمر شدند؛ در حالی که در جو تایتان چنین چیزی وجود نداشت. کاسینی نیز ماموریت خود را تا سپتامبر ۲۰۱۷ ادامه بود و در نهایت با سقوط به جو زحل و تکه تکه شدن به پایان خود رسید.
فضاپیمای جونو
آگاهی پیدا کردن نسبت به نحوه شکل‌گیری (احتمالا) قدیمی‌ترین سیاره منظومه شمسی می‌تواند به ما در درک نحوه شکل‌گیری زمین کمک کند. مشتری در زمانی شکل گرفت که هنوز خورشید جوان محسوب میشد. این سیاره غول‌پیکر توسط حجم زیادی از گاز و غبار شکل گرفته است.
فضاپیمای جونو در ۵ آگوست ۲۰۱۱ (۱۴ مرداد ۱۳۹۰) به فضا پرتاب شد تا دانشمندان ناسا بتوانند به بررسی دقیق‌تر مشتری بپردازند. هدف این ماموریت کسب اطلاعات بیشتر از تاریخچه پیدایش، اتمسفر، میدان مغناطیسی و بخش‌های داخلی مشتری بود. مشتری به شکل یک سیاره گازی دیده می‌شود؛ اما دانشمندان گمان می‌کنند یک هسته پایدار و سفت را در درون خود داشته باشد.
ناسا همچنین اعلام کرد که بررسی این نظریه هم یکی از اهداف ماموریت جونو بوده است. جونو که یکی از دستاوردهای مهم ناسا است، طوری ساخته شده که بتواند فشار زیاد ناشی از تشعشعات مشتری را تحمل کند. جونو توانسته در حین گردش به دور بزرگترین سیاره منظومه شمسی تصویر رعد و برقی بی‌سابقه را در مشتری ثبت کند و همچنین موفق به کشف آب در نزدیکی خط استوای مشتری شده است.
تلسکوپ فضایی اسپیتزر
ناسا توانست در آگوست ۲۰۰۳، تلسکوپ فضایی اسپیتزر را به فضا پرتاب کند. Spitzer اولین تلسکوپ فضایی بود که توانست تصویر سیارات خارج از منظومه شمسی (سیارات فراخورشیدی) را ثبت کند. اسپیتزر همچنین توانست دورترین سیاره از زمین که به دور ستاره‌ای در فاصله ۱۳ هزار سال نوری می‌چرخید را کشف کند.
از دیگر دستاوردهای این تلسکوپ می‌توان به کشف حلقه دیده نشده از زحل، مجموعه‌ای از ۷ سیاره مشابه زمین که به دور یک سیاره دور دست می‌چرخند و دورترین کهکشان هستی اشاره کرد. تصاویر ارسالی از اسپیتزر فوق‌العاده هستند. از سال ۲۰۰۳ تاکنون دانشمندان توانسته‌اند از روی تصاویر دقیق اسپیتزر، به بررسی شرایط جوی سیاره‌های فراخورشیدی بپردازند و همچنین متوجه نشانه‌هایی از حضور بخار آب در آنها شوند.
در ابتدا ناسا گمان می‌کرد که این ماموریت ۲ سال و نیم به درازا بینجامد؛ اما خیلی بیشتر طول کشید. این تلسکوپ تا ۳۰ ژانویه ۲۰۲۰ (۱۰ بهمن ۱۳۹۸) یعنی تا زمانی که منابع مالی پروژه تامین میشد، به ارسال تصاویر از خارج از منظومه شمسی ادامه داد. تلسکوپ فضایی اسپیتز بدون شک یکی از دستاوردهای مهم ناسا در این سال‌ها بوده است.
