شاخص کل پس از کش و قوس بسیار در نهایت با تفاوت اندکی ، ۰٫۴ درصد رشد ، نسبت به هفته پیش به کار خود پایان داد. این رشد کم می تواند به دلیل گذر از منطقه مقاومتی و سپس پولبک به آن باشد . ولی وضعیت شاخص هم وزن نامساعد تر بود و برخلاف انتظار، این شاخص نه تنها نتوانست بر مقاومتی که با آن رو به رو بود غلبه کند، بلکه پس از برخورد به مقاومت مذکور ، کاهش یافت و در آخر افت ۱٫۶ درصدی را ثبت کرد.
نکته ای که در این رابطه وجود دارد ، آن است که سهام کوچک در چند وقت گذشته بیشتر مورد توجه بازار بودند. دلیل این موضوع نیز آن بود که تحلیل گران چشم انداز مثبت تری برای آنها نسبت به بزرگ ترها متصور بودند که البته ریشه این نگاه بیشتر در راستای برداشته شدن ریسک‌های سیستماتیکی مانند حذف قیمت گذاری دستوری و امکان گرفتن افزایش نرخ بود که با توجه به طولانی شدن این پروسه و محقق نشدن آنها جذابیت خود را از دست دادند.
آمدن گزارشات ماهانه و سه ماهه هم مهر تاییدی بر عدم ارزندگی بسیاری از آنها زد و دلیل شد که در هفته ای که گذشت با شدت بسیاری ریزش پیدا کنند. در واقع می توان این گونه گفت که شرکت های بزرگ در عملکرد فصل بهار خود به مراتب موفق تر از شرکت های کوچک تر بورسی ظاهر شدند.
میانگین ارزش معاملات خرد در سه روز پیش ۵٫۳ همت بوده و روزانه به طور میانگین ، شاهد ۶٫۶ میلیارد تومان ورود پول حقیقی بودیم. دلیل کاهش ورود پول را می توان در این دید که با توجه به قرار گیری شاخص کل در محدوده مقاومتی و اینکه بیشتر سهام در مدت اخیر رشد تقریبا خوبی را تجربه کردند و سهام دارانی که در سود هستند به فکر شناسایی سود خود بودند و در مقام فروشنده ظاهر شدند. همچنین ارزش و تعداد صف‌های فروش نسبت به صف‌های خرید، در طی هفته روند افزایشی داشته است.
