برای اولین بار، دانشمندان نوری را در پشت یک سیاهچاله شناسایی کردند، که ریشه در نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین که گرانش موجب خم شدن فضا-زمان می شود، نیز دارد.
دان ویلکینز، اخترفیزیکدان دانشگاه استنفورد و همکارانش اشعه ایکس را مشاهده کردند، که توسط یک سیاهچاله واقع در مرکز یک کهکشان که ۸۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، رها شده است.
این شعله های نور زیاد غیر معمول نیستند، زیرا اگرچه نور نمی تواند از سیاهچاله فرار کند، اما گرانش عظیم اطراف آن می تواند مواد را تا میلیون ها درجه نیز گرم کند. این گرما می تواند امواج رادیویی ، اشعه ایکس و اشعه گاما را آزاد کرده و به فضا پرتاب کند.
اما ویلکینز متوجه جرقه های کوچکتری از اشعه ایکس شد، که با فاصله زمانی رخ داده است و رنگهای متفاوتی را شامل می شد که از فاصله دور از سیاه چاله می آمدند.
وی همچنین افزود، هر نوری که وارد سیاه چاله می شود بیرون نمی آید، بنابراین ما نباید بتوانیم چیزی را که در پشت سیاه چاله قرار دارد را ببینیم. با این حال، طبیعت عجیب سیاهچاله در واقع امکان مشاهده را فراهم کرده است. دلیل اینکه ما می توانیم آن را ببینیم این است که سیاهچاله، فضا را می پیچاند، نور را خم می کند و میدان های مغناطیسی را به دور خود می چرخاند.
راجر بلاندفورد، نویسنده و پروفسور و استاد فیزیک در دانشگاه استنفورد، در بیانیه ای اظهار داشت که پنجاه سال پیش، وقتی اخترفیزیکدانان شروع به گمانه زنی در مورد چگونگی رفتار میدان مغناطیسی در نزدیکی یک سیاهچاله کردند، آنها هیچ تصوری نداشتند که روزی ما بتوانیم تکنیک هایی برای مشاهده مستقیم این امر و مشاهده نظریه نسبیت عمومی اینشتین در عمل را نیز داشته باشیم.
برخی از سیاه چاله ها دارای تاج یا حلقه ای از نور درخشان هستند، که با سقوط مواد در درون آن و گرم شدن در دمای شدید، در اطراف آن ایجاد می شود. این نور اشعه ایکس یکی از روش هایی است که دانشمندان می توانند سیاه چاله ها را مطالعه و ترسیم کنند.
وقتی گاز در سیاهچاله می افتد، می تواند تا میلیون ها درجه افزایش دما داشته باشد، که این حرارت شدید باعث جدا شدن الکترون ها از اتم ها می شده و باعث ایجاد پلاسما مغناطیسی می شود. نیروی گرانشی قوی سیاهچاله باعث می شود، که این میدان مغناطیسی در بالای سیاهچاله قوس پیدا کرده و بچرخد تا در نهایت شکسته شود.
