به گزارش CNN فارسی ؛ در پایگاه نیروی هوایی آندرسن در گوام ، در حال حاضر ۱۰ جنگنده F-15E از اسکادران ۳۸۹ جنگنده از پایگاه نیروی هوایی کوهستانی ماونتن هووم ، آیداهو وجود دارد. در آینده نزدیک ، بیست و پنج فروند F-22 از دو اسکادران قرار است وارد گوام شوند – اسکادران ۵۲۵ جنگنده از پایگاه مشترک Elmendorf-Richardson، آلاسکا و اسکادران ۱۹۹ جنگنده، بخشی از گارد ملی هوایی در پایگاه مشترک پرل هاربر هیکام. جنگنده ها در حال اسکورت دو هواپیمای حمل و نقل C-130J از گروهبندی هوایی ۳۷۴ در Yokota AFB (پایگاه هوایی یاکوتا ژاپن) هستند.
در طول تمرین نظامی با کد Exercise Pacific Iron، ۲۱ فروند جنگنده در چهار فرودگاه پراکنده و مستقر می شوند. سه تا از آنها – در آندرسن ، فرودگاه بین المللی وون پات و Northwest Field در گوام واقع شده اند. دیگری فرودگاه بین المللی تینیان است که در ۲۰۰ کیلومتری شمال گوام واقع شده است. طبق گزارش مطبوعاتی نیروی هوایی ایالات متحده ، جنگنده ها باید از فرودگاه ها با شرایط دشوار فرود و برخاست را تمرین و انجام دهند.
در سال های اخیر، این نگرانی در نیروی هوایی آمریکا افزایش یافته است که در اولین ساعات جنگ احتمالی در منطقه، نیروی موشکی ارتش آزادیبخش خلق چین می تواند ده ها موشک بالستیک را به پایگاه های اصلی آمریکا از جمله پایگاه آندرسن پرتاب کند. بنابراین ، مطابق نظریه “گسترش جنگ انعطاف پذیر”، هواپیماهای نیروی هوایی ایالات متحده در ده ها باند هوایی کوچک در قسمت غربی اقیانوس آرام پراکنده می شوند. برخی از باند های پرواز مانند فرودگاه Northwest در گوام حتی پس از جنگ جهانی دوم باقی مانده است.
در گزارش نیروی هوایی آمریکا آمده است: “تاکتیک گسترش جنگ انعطاف پذیر” یعنی استفاده از عملیات انعطاف پذیر برای ایجاد نیروی هوایی پایدار در یک محیط چالش برانگیز است. هدف آن چنان آموزش و تجهیز خلبانان است تا آنها بتوانند در مورد بازدارندگی استراتژیک و عملیات جنگی سازگاری بیشتری داشته باشند.”
نظریه پراکندگی نیروی هوایی ایالات متحده سالهاست که وجود دارد، اما بندرت با این تعداد جنگنده انجام شده است، چه رسد به این همه جنگنده های پنهانکار. F-22 مانند تمام هواپیماهای رزمی پنهانکار به تعمیر و سرویس و نگهداری پیچیده و پرهزینه در مدت بین پروازها نیاز دارد. در باند فرودگاه ها، بدون تجهیزات دائمی و متنوع ، انجام این کار آسان نیست.
حضور C-130 بسیار گویاست. قبول یک دسته هواپیمای F-22 روی یک باند رها شده و برقراری چند چادرمخصوص خدمه و پرسنل سرویس – یک چیز ساده است. مسئله دیگر – تامین کامل هواپیما و خلبانان از نظر مواد غذایی، سوخت، قطعات یدکی و مهمات است.
بسیاری از پایگاه های دورافتاده که نیروی هوایی ایالات متحده برای استفاده بالقوه از آنها در جنگ شناسایی کرده است، صدها مایل از مناطق جنگی احتمالی برفراز دریاهای فیلیپین و چین فاصله دارند.
در ماه ژوئن، فرماندهی حمل و نقل هوایی ایالات متحده توئیت کرد: “سوخت گیری در هوا برای تاکتیک های گسترش جنگ انعطاف پذیر بسیار مهم است. این کار دامنه عملیات و برد هواپیماهای جنگی را افزایش می دهد.” در نتیجه ، جنگنده ها به پشتیبانی تعداد زیادی از هواپیمای های سوخت رسان نیاز خواهند داشت. و اما پراکنده کردن هواپیماهای سوختگیر و حمل و نقل به منظور محافظت از آنها در برابر موشک های چینی بسیار دشوار خواهد بود، چون آنها برای باندهای پرواز فرودگاه های دارای شرایط دشوار نامناسب و بسیار بزرگ هستند.
به همین ترتیب، بمب افکن های سنگین آمریکایی به پایگاه های بزرگ هوایی وابسته هستند. هفته گذشته حداقل سه بمب افکن B-52 از گروهبندی پنجم بمب افکن پایگاه نیروی هوایی ماینت داکوتای شمالی وارد AFB اندرسن شدند. به طور معمول ، چنین تعویضی از بمب افکن ها به گوام با اسکورت سوخت رسان های KC-135 استراتوتانکرصورت می گیرد.
در حالی که تدارکات عملیات هوایی “پراکنده شده” یک مشکل جدی است ، همه این F-15 ها و F-22 ها، که در پایگاه ها و باندهای گوام پراکنده شده اند ، باید تأثیر زیادی بر دشمن احتمالی بگذارند.
اما اگر نیروی هوایی ایالات متحده از همه این جنگنده های “پراکنده” حفاظت موثری انجام می داد تا چینی ها نتوانند آنها را با چند موشک متوقف کنند، اقدام چشمگیرتری می بود.
