اما اتفاق بدی برای خانه ی تریسی افتاد, آتش سوزی ها ، دود ، تخلیه های مواد باعث شد آسمان قرمز شود و آنها دیگر نتوانستند خورشید را ببینند. تریسی گفت این فاجعه وحشتناک بود و به دلیل بحران آب و هوا ، که به آتش سوزی های طولانی تر و خطرناک در غرب منجرمی کند ، بدتر هم می شود.
به همین دلیل ، تریسی تصمیم سختی برای خروج از آن خانه گرفت.
طی چند سال گذشته میزان انتشار کربن توسط انسان بسیار بالا تر رفته است: آتش سوزی های مکرر در کالیفرنیا در حال وقوع است ، طوفان هایی که به سرعت خلیج مکزیک را در بر می گیرد ، سطح دریا در اقیانوس اطلس بالا می رود و خشکسالی ها در غرب شدیدتر می شود. که تعداد زیادی از آمریکایی ها حال از خود می پرسند که آیا در خانه هایشان احساس امنیت می کند یا خیر.
تریسی می داند این امتیاز را دارد که بتواند برای کنارگذاشتن خانه اش برنامه ریزی کند در حالی که دیگران به اجبار آواره شده اند. خانه او هنوز سرپا است و وضعیت خوبی دارد. آتش سوزی به خط الراس نزدیک رسید ، اما به حوضچه یا زمین او نرسید.
تریسی با سی ان ان تماس گرفت و گفت در جایی که زندگی می کند احساس امنیت نمی کند و حال به اجبار باید با نوه اش برای نجات جانش از خانه اش دور شود.
هنگامی که این امر در سطح جامعه اتفاق می افتد ، متخصصان سازگاری با آب و هوا آن را “عقب نشینی مدیریت شده” می نامند. مهاجرت آب و هوایی بدون برنامه های دولتی برای کمک به مردم در جهت مهاجرت به دور از خطرات ، نابرابری ها در این کشور را بیشتر می کند. برخی می توانند حرکت را انتخاب کنند. دیگران به حال خود رها می شوند. این اتفاق به صورت گسترده تری در سال های ۱۹۰۰ و ۱۹۷۰ نیز افتاده بود.
سوال این است که آیا افراد دیگری مثل او این حس بد را درباره ی آلودگی هوا دارند؟ و اگر چنین است ، آنها به کجا حرکت می کردند؟
