کشتی هایی که زمانی گردشگران را به مقصد جزایر کوچک دریاچه ی ارومیه ایران می رساندند و یا از این مسیر بر میگرداندند ، زنگ زده اند و دیگر قادر به حرکت نیستند و در محلی که به سرعت به دشت نمکی تبدیل می شود بی حرکت ایستاده اند.
تنها دو دهه پیش بود که دریاچه ارومیه بزرگترین دریاچه ی خاورمیانه بود ، اقتصاد محلی آن از مراکز گردشگری پر رونقی مانند هتل ها و رستوران ها سرچشمه می گرفت.
احد احمد ، روزنامه نگار در شهر بندری سابق شرفخانه ، هنگام نشان دادن عکس های به CNN که از افرادی گرفته شده بود که از دریاچه ارومیه لذت می بردند ، گفت: “مردم برای شنا به اینجا می آمدند و از گل این مکان برای اهداف درمانی استفاده می کردند. آنها حداقل چند روز در اینجا می ماندند و لذت می بردند.” عکس هایی که توسط وی به CNN نشان داده شده بود مربوط به وضعیت دریاچه در سال ۱۹۹۵ بود.
فروپاشی دریاچه ی ارومیه بسیار سریع اتفاق افتاده است. به گفته ی اداره حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی ، یکی از استانهای ایران ، اندازه ی این دریاچه بیش از نصف شده است – از ۵۴۰۰ کیلومتر مربع (۲۰۸۵ مایل مربع) در دهه ی ۱۹۹۰ به تنها ۲۵۰۰ کیلومتر مربع (۹۶۵ مایل مربع) در امروز رسیده است. نگرانی هایی پیرامون از بین رفتن کامل این دریاچه وجود دارد.
چنین مشکلاتی در بسیاری از مناطق خاورمیانه – جایی که آب به سادگی در حال اتمام است – آشنا به نظر می رسد.
این منطقه شاهد خشکسالی مداوم و درجه حرارت بسیار بالا بوده است که به سختی برای زندگی انسان مناسب است. تغییرات آب و هوا را به سوء مدیریت و استفاده بیش از حد از آب اضافه کنید ، و به این نتیجه می رسید که پیش بینی ها برای آینده ی آب در اینجا بسیار مبهم است.
پیامدهای کمیاب شدن آب بسیار وحشتناک تر از آنچه به نظر می رسد است.
