سرکوب، سالها حربهی جمهوری اسلامی برای خفه کردن صدای آزادیخواهان بود؛ مردمی که برای عدالت و حقوق انسانی ایستادند و با باتوم، گلوله و سیاهچال جواب گرفتند. اما حالا این ماشین خشونت، در چرخشی تماشایی، گریبان خودیهای نظام را گرفته است.
تحصن شبانهروزی حامیان حجاب اجباری، همانهایی که خود را سربازان بیچونوچرای انقلاب میخواندند، شامگاه هشتم فروردین ۱۴۰۴ با یورش مزدوران خامنهای متلاشی شد.
چادرهای این گروه ۲۰ نفره جمع شد و آنها در گوشه و کنار شهر، از جمله اطراف قبر خمینی، رها شدند؛ پایانی که طنزی از سرنوشت وفاداران نظام را به نمایش گذاشت.
این برخورد، نه فقط فروپاشی انسجام درونی جمهوری اسلامی را فاش میکند، بلکه ثابت میکند که وقتی پای بقای نظام در میان باشد، دوست و دشمن برای این رژیم فرقی ندارد.
این رخداد، آینهای است که چهرهی واقعی نظامی را نشان میدهد که زیر فشار مقاومت آزادیخواهان ایران، به گوشهی رینگ رانده شده است. نظامی که زمانی با شعارهای «حجاب و اسلام»، مردم را سرکوب میکرد، حالا همان شعارها را از گلوی مدافعانش با باتوم بیرون میکشد.
