✍️احمد زیدآبادی
سیدحسن نصرالله رهبر حزبالله لبنان، دو نقش سیاسی و نظامی توأمان در کشورش بازی میکند. نقش سیاسی او در چارچوب دولت و نقش نظامی او خارج از چارچوب دولت است. ایجاد توازن بین این دو نقش کاری بینهایت بغرنج و دشوار است؛ بخصوص هنگامی که در تعارض و تضاد با یکدیگر قرار میگیرند.
سخنرانی امروز آقای نصرالله، بغرنجی نقش او در برابر جنگ در نوارغزه را عیان کرد. او به عنوان رهبر گروهی که در دولت لبنان سهیم است، طبعاً نمیتوانست به اسرائیل اعلان جنگ دهد، اما او در مقام رهبر یک گروه نظامی و چریکی، انتظاراتی آفریده است که جز با اعلان جنگ در چنین شرایطی، طیفی از هواداران پرشورش آرام نمیشوند. آقای نصرالله در طول سخنرانیاش در برخی لحظات کوشید با حماسی کردن لحن خود، تأثیر عدم اعلان ورود به جنگ را نزد مخاطبانش جبران کند، اما وقتی که آمادگی و امکانِ عملی برای انجام کاری وجود نداشته باشد، با حماسی کردن لحن و زبان نمیتوان آن را پنهان کرد. به نظرم اگر سیدحسن نصرالله، به جای این سخنرانی به سکوت خود ادامه داده بود، در مجموع پیامدهای بهتری برای او داشت.